Sanat, çok memeli bir Kibele'dir; her memeden emilen süt, insanın ayrı bir duyarlılık alanını besler. Sanatsal yaratıyı, 'şunu sevdim bunu sevmedim' anlayışıyla değerlendirmeye kalkanlar, bu memelerin hiçbirinden süt emmemişlerdir.
Zevklerle renklerin tartışılamayacağını öne sürenler ise, değil emmek, memeye ağızlarını bile dayamamışlardır. Oysa hayat, en çok renklerle zevklerin tartışıldığı beğeniler şenliğidir.
Kendilerine ne dayatıldıysa onu zevk sayanlar, başkalarının gösterdiği renkten ötesini göremeyenler, duyarlık yoksunu zavallılardır. Ne okumaları vardır, ne duymaları, ne görmeleri... Bunu sağlayan organları birer et parçasıdır.
Onlar Leonardo da Vinci'nin, "Bir şeye ancak onu anladıktan sonra nefret ya da sevgi duyulabilir" sözü üzerinde bir saniye olsun düşünmemişlerdir.
Adnan Binyazar (Yazar & Eleştirmen)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder