Mutluluğun bir karakter olduğunu düşünüyorum. Mutluluk gelip geçici hazlarla yaşanan gelip geçici yaşantılar değildir. Mutluluk bir insanın yaşadıklarına karşı duruşundan kaynaklanan bir şeydir.
Başıma acı veren çok şey gelebilir, ama mutlu karakterli biriysem bu acılarla baş edebilmem, bu acıları büyük bir şansızlık ve ceza olarak değerlendirmememle olanaklıdır.
Başıma gelen belaların Nietzsche’nin dediği gibi “çok iyi öğretmenler olabileceğini” düşündüğümde kendimi aşma olanağım olabilir.
Benim “mutsuzluk ahlaksızlıktır” sözüm Nietzsche’nin amorphati’sinden çok da farklı değildir; yani yazgımızı sevme, kendimizi öyle kabul etmedir.
Mutsuz olduğum takdirde bakın ne gibi haksızlıklar yapıyorum: Önce kendime haksızlık yapıyorum. Problem çözme gücümü zayıflatıyorum, ilişkiye girdiğim insanlara acı vermeye başlıyorum; Böylece hem kendime hem birlikte yaşadığım insanlara “ahlak” anlamında kötülük yapmış oluyorum.
Mutsuz olmak çok kolaydır, çok ucuzdur. Dünyada dönen üçkağıda, çirkinliklere karşın güzel yanını görme ve mutlu olma çabasının insana yakışır bir çaba olduğunu düşünüyorum.
Felsefe Prof. Ahmet İnam
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder